Choroba zapalna jelit, inaczej IBD, powoduje stan zapalny przewodu pokarmowego. Stan zapalny to odpowiedź organizmu na uraz, infekcję lub podrażnienie i może powodować zaczerwienienie, obrzęk i ból. IBD to choroba przewlekła, co oznacza, że trwa przez całe życie. Choć nie ma obecnie na nią lekarstwa, istnieją terapie, które pomagają w kontrolowaniu IBD.

Istnieją dwa powszechne rodzaje IBD: choroba Leśniowskiego‑Crohna oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego, inaczej UC (ang. Ulcerative Colitis). Ich objawy mogą się ze sobą pokrywać, lecz dotyczą one różnych części przewodu pokarmowego. 

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, inaczej UC (ang. Ulcerative Colitis), powoduje stan zapalny wyściółki jelita grubego na rozległym odcinku. Oprócz stanu zapalnego mogą też występować wrzody błony śluzowej, które mogą krwawić i produkować wydzielinę.

Choroba Leśniowskiego-Crohna to rodzaj choroby zapalnej jelit występującej w dowolnej części jelit, ale najczęściej w części jelita cienkiego o nazwie jelito kręte lub w jelicie grubym. Inaczej niż w przypadku rozległego stanu zapalnego u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, stan zapalny u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna jest często punktowy, z występowaniem po drodze zdrowych obszarów. 

W przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna stan zapalny może się rozprzestrzeniać do głębokich warstw ścian jelita, inaczej niż w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, gdzie stan zapalny jest ograniczony do powierzchni ścian jelita. Czynna choroba Leśniowskiego-Crohna może wpływać na zdolność organizmu do trawienia pożywienia, wchłaniania składników odżywczych i usuwania produktów przemiany materii.